Vince Gilligan, de creatieve kracht achter televisieseries Breaking Bad en Better Call Saul, keert terug met Pluribus, een sciencefictionserie voor Apple TV die de verwachtingen van het genre ondermijnt. De show gaat niet over explosies of buitenaardse invasies; het is een karaktergedreven verkenning van maatschappelijke controle, geluk en de verontrustende implicaties van gedwongen utopie.
Het uitgangspunt is bedrieglijk eenvoudig. Carol (met felle intensiteit gespeeld door Rhea Seehorn, een aluin van Better Call Saul ) is een succesvolle auteur van pulpfictie. Haar comfortabele leven wordt verstoord wanneer een mysterieus radiosignaal over de planeet raast en de mentale toestand van bijna iedereen verandert. De getroffenen ervaren een gelukzalige, verenigde tevredenheid, terwijl Carol onaangetast blijft en een onwillige buitenstaander wordt in een wereld die haar nu als een anomalie beschouwt.
Het signaal, dat 439 dagen vóór de opening van de show voor het eerst werd gedetecteerd, zendt een basisvierpatroon uit dat zich elke 78 seconden herhaalt vanaf een afstand van 600 lichtjaar. De exacte oorsprong ervan blijft onbekend, maar het effect ervan valt niet te ontkennen: degenen die erdoor worden geraakt, laten individuele grieven varen en omarmen collectieve harmonie. De show haast zich niet om de wetenschap uit te leggen; in plaats daarvan concentreert het zich op Carol’s reactie op het feit dat ze een van de weinige is die niet getroffen is, waardoor ze het onwillige middelpunt wordt van een samenleving die vastbesloten is haar te ‘repareren’.
Pluribus blinkt uit in zijn doelbewuste tempo. Het is geen show die met lepels antwoorden geeft of vertrouwt op voorspelbare wendingen. In plaats daarvan bouwt het spanning op door karakterinteracties en Carols groeiende bewustzijn van haar isolement. De show stelt verontrustende vragen: kan echt geluk worden opgelegd? Wat gebeurt er als de individuele wil botst met de collectieve tevredenheid?
De serie schuwt de duistere implicaties van het uitgangspunt niet. Carol wordt in de gaten gehouden, bestudeerd en meedogenloos achtervolgd door degenen die geloven dat haar ongeluk een fout is die gecorrigeerd moet worden. De serie trekt parallellen met psychologische thrillers als Misery van Stephen King, maar dan op planetaire schaal.
Pluribus is geen typisch sciencefictionspektakel. Het is een langzame verbranding, gedreven door karakter in plaats van speciale effecten. De opzettelijke dubbelzinnigheid en de weigering om gemakkelijke antwoorden te bieden, kunnen sommige kijkers frustreren, maar de bereidheid om ongemakkelijke ideeën te verkennen maakt het tot een hoogtepunt in het genre.
Nu er al een tweede seizoen is bevestigd, heeft Pluribus het potentieel om een werkelijk onvergetelijk verhaal af te leveren. Als het eerdere werk van Gilligan een indicatie is, zal de show waarschijnlijk uitgroeien tot een verwoestende en tot nadenken stemmende climax.
Uiteindelijk gaat Pluribus niet alleen over een mysterieus signaal; het gaat over de prijs van geluk en de gevaren van het opofferen van individualiteit ten behoeve van collectieve tevredenheid
