Decennia lang hebben wetenschappers geloofd dat de Maan van de Aarde geen natuurlijke satelliet was, maar het resultaat van een kolossale inslag. Een lichaam ter grootte van Mars, genaamd Theia, botste tegen de vroege aarde, waarbij puin samensmolt en de maan vormde. Nieuw onderzoek gepubliceerd in Science levert overtuigend bewijs dat deze gewelddadige geboorte chemisch nog meer met elkaar verweven was dan eerder werd gedacht.
Het mysterie van de oorsprong van Theia
De grootste puzzel rond de vorming van de maan is altijd geweest: waar kwam Theia vandaan? Was het een schurkenplaneet die door het vroege zonnestelsel dwaalde, of ontstond deze dichter bij huis? De nieuwe studie suggereert het laatste.
Onderzoekers analyseerden de chemische vingerafdrukken in aardrotsen, meteorieten en maanmonsters. Ze ontdekten dat de compositie van Theia opmerkelijk veel leek op die van de aarde. Dit betekent dat beide lichamen zijn gevormd uit dezelfde oorspronkelijke materialen in het binnenste zonnestelsel en rond de jonge zon draaien.
Soortgelijke chemie bevestigt een lokale impact
De chemische overlap verklaart waarom maanrotsen zo nauw aansluiten bij de samenstelling van de aarde. Als Theia drastisch anders was geweest, zou de maan waarschijnlijk die ongelijkheid weerspiegelen. In plaats daarvan wijst het bewijsmateriaal op een botsing tussen twee chemisch verwante werelden.
Kosmochemicus Nicolas Dauphas beschreef het vroege zonnestelsel als een ‘enorm kosmisch biljartspel’, waarbij planetaire vorming een chaotisch proces van botsingen en samensmeltingen was. De maanvormende inslag was geen willekeurige gebeurtenis; het was een natuurlijk gevolg van dit turbulente tijdperk.
Wat dit betekent voor het begrijpen van planetaire formatie
Deze ontdekking lost niet alleen een al lang bestaand maanmysterie op. Het verfijnt ons begrip van hoe planeten in het algemeen ontstaan. Als Theia en de aarde uit dezelfde materialen zijn ontstaan, suggereert dit dat het binnenste zonnestelsel homogener was dan ooit werd gedacht.
Dit onderzoek onderstreept de gewelddadige, maar elegante oorsprong van ons planetenstelsel. De maan is verre van een sereen hemellichaam, maar is een bewijs van de destructieve krachten die de werelden hebben gevormd waarin we vandaag de dag leven.
