Susannah Emery, een gameontwerper aan de Universiteit van Adelaide in Australië, bouwt geen werelden van fantasie of strijd. In plaats daarvan creëert ze interactieve ervaringen die de dagelijkse realiteit van neurodivergerende individuen simuleren – mensen wier hersenen informatie op een andere manier verwerken. Haar doel? Om empathie en begrip te bevorderen door spelers te laten ervaren hoe het is om door een wereld te navigeren die niet voor hen is ontworpen.
De kracht van een meeslepende ervaring
Emery’s spel, Life (Re)Sounding, is ontworpen om aannames over neurodiversiteit ter discussie te stellen. De game richt zich niet op het overwinnen van epische gevechten, maar op het voltooien van eenvoudige taken, zoals het opruimen van afval, terwijl je worstelt met zintuiglijke problemen uit de echte wereld. Eén niveau laat bijvoorbeeld zien hoe intense lichtgevoeligheid invaliderend kan worden, waardoor spelers worden gedwongen te kampen met snel helderder wordende schermen totdat het zicht verloren gaat.
“Het is ontworpen om te laten zien dat het de wereld zelf is die de uitdagingen veroorzaakt waarmee we worden geconfronteerd, en niet wijzelf”, legt Emery uit. Dit benadrukt een cruciaal punt: veel obstakels waarmee neurodivergerende individuen worden geconfronteerd, zijn geen inherente beperkingen, maar eerder het resultaat van omgevingen die er niet in slagen diverse neurologische ervaringen te huisvesten.
Van lesgeven tot gameontwerp: een ontdekkingsreis
Emery’s pad naar game-ontwerp was niet lineair. In het begin van haar opleiding verliet ze het vakgebied bijna nadat een loopbaanadviseur haar ontmoedigde en suggereerde dat multimedia geen haalbare weg voor een vrouw was. Toen ze een vrouwelijk afdelingshoofd zag op een open dag van de universiteit, veranderde ze van gedachten. Later, toen ze lesgaf in een afgelegen Australische gemeenschap, merkte ze op dat studenten zich losmaakten van traditionele lessen, maar floreerden met videogames.
Dit besef bracht haar ertoe te experimenteren met de Nintendo Wii, waarbij ze de scoresystemen verwijderde om zich te concentreren op betrokkenheid in plaats van op concurrentie. Deze eenvoudige verandering verhoogde de opkomstcijfers dramatisch, wat de kracht van games aantoont om het leren te motiveren. Vervolgens volgde ze hoger onderwijs, ontwierp ze mede een spel dat de kennis van de First Nations combineerde met het Australische curriculum en behaalde uiteindelijk een Ph.D. gericht op het gebruik van games om het bewustzijn over huiselijk geweld te vergroten.
Het onevenwicht in de sector aanpakken
De game-industrie wordt geconfronteerd met een duidelijke genderkloof. Hoewel de demografische gegevens van spelers relatief gelijk zijn, identificeert slechts 22% van de Australische game-ontwikkelaars zich als vrouw. Dit gebrek aan diversiteit creëert een feedbackloop: als de makers het publiek niet weerspiegelen, zullen de games zelf mogelijk niet resoneren met een breed scala aan spelers.
“De samenstelling van degenen die games maken moet een weerspiegeling zijn van de mensen die ze spelen”, betoogt Emery. Representatie is belangrijk. Het zorgt voor meer inclusieve verhalen en ervaringen, waardoor spelers zichzelf weerspiegeld kunnen zien in de games waar ze van houden.
De rol van AI: hulpmiddel of bedreiging?
Kunstmatige intelligentie verandert het gaminglandschap in snel tempo. Emery erkent het potentieel van AI, maar waarschuwt ervoor om het niet de enige creatieve kracht te laten worden. Hoewel AI de ontwikkeling kan versnellen, mist het de geleefde ervaringen die games echt aantrekkelijk maken.
“AI kan coderen als een baas. Maar het heeft niet dezelfde dingen meegemaakt als jij.” Menselijke verhalen, herinneringen en emoties zijn essentiële ingrediënten die AI niet kan repliceren.
Advies voor aspirant-game-ontwikkelaars
Het advies van Emery aan nieuwkomers is simpel: begin met het maken van games. Of het nu gaat om het schetsen van ontwerpen op papier of het gebruik van gratis zoekmachines zoals Scratch en Twine, experimenteren is de sleutel. De ontwikkeling van games is iteratief en omvat eindeloos testen en verfijnen.
“Er is geen storing in games. Er is een herstart, toch?” Deze mentaliteit is van toepassing op het creatieve proces zelf. Omarm herhaling, leer van fouten en blijf herhalen totdat het spel goed aanvoelt.
Uiteindelijk laat Emery’s werk zien dat games niet alleen entertainment zijn; het kunnen krachtige instrumenten zijn voor empathie, educatie en sociale verandering. Door geleefde ervaringen te simuleren, daagt ze spelers uit om hun aannames te heroverwegen en een meer inclusieve wereld te creëren, één keer per keer.
